Ergernissen

Afgelopen week las ik ergens een bericht dat mensen zich verschrikkelijk zouden storen aan het ‘wippende been’ van Eva Jinek in haar talkshow.

Gek genoeg liet dit (op zich onbenullige) bericht me niet los. Waarom storen mensen zich daaraan, dacht ik? Valt het zo op? Is de inhoud van het programma niet boeiend genoeg, zodat ze snel afgeleid zijn? Zou het mij ook storen? En wat me eigenlijk nog het meest fascineerde: waarom nemen deze mensen de moeite om hun ergernissen te melden bij de media?

Dan moet het je toch wel heel erg dwars zitten. En waarom ik er een blog over schijf; ik zal het uitleggen:

Waar gaat het nou helemaal om?

Ja…de oorlog in Syrië, de aanslagen in Frankrijk: als dat je dwars zit snapt iedereen dat. En dat mensen daar een mening over hebben en die uiten vind ik ook logisch. Maar een ‘wippend been’? Soms lijkt het alsof we zijn vergeten waar het om gaat in het leven denk ik dan. Je ergeren aan zoiets onbenulligs levert alleen maar negativiteit op. ‘Kíjk er dan niet naar!’ denk ik bij mezelf. De band DOE MAAR zong in de jaren ’80 al ‘Hey, er zit een knop op je tv’…

Oeps!

En dan opeens trap ik op de rem! Want, ik doe het zelf dus ook! Ik betrap mezelf erop dat ik van  verwondering over de ergernis van anderen over een ‘wippend been’ overga in nadenken over dit onderwerp. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me eraan erger. Stoppen dus! Bij dezen zeg ik tegen mezelf: MENS, ERGER JE NIET! Ik ga thee zetten.