Een vergeten groep?

De eerste prioriteit: de basisscholen zo snel mogelijk weer openen. Dit hoor ik de afgelopen dagen op radio, tv en lees ik in de krant en op nieuwssites.

Wat fijn dat heropening van scholen nu een prioriteit van de overheid is. Ik snap dat dit belangrijk is. Ouders kunnen dan weer meer ongestoord werken, de stress in de huishoudens neemt af, de kinderen gaan weer om met leeftijdsgenoten. 

Welke boodschap krijgt de rest?

Maar: vergeet de rest van de leerlingen niet! Welke boodschap krijgen de VO-leerlingen en studenten hier? Zijn zij niet belangrijk? Geldt voor hen juist niet dat omgang met leeftijdsgenoten belangrijk is? Het lijkt in de discussie een vergeten groep te zijn.

Waar leerlingen van de basisschool het over het algemeen prima vinden om bij hun ouders in de (over het algemeen) veilige haven te zijn, moeten de tieners juist groeien in zelfstandigheid en (veilige) afstand kunnen nemen van hun ouders. En juist deze groep levert in: ze worden zelf niet zo snel heel ziek als ze besmet zouden raken; de maatregelen worden hun opgelegd om hun omgeving te beschermen. Juist deze leeftijdsgroep wil uitgaan, naar concerten, festivals etc. 

Ik spreek jongeren die volledig begrip hebben dat alles nu gesloten is, ze balen ervan, maar doen hun best om de regels te volgen en doen dat vooral om zo snel mogelijk weer meer vrijheid te krijgen. Maar ze worden niet genoemd. Alsof ze niet belangrijk zijn. Tuurlijk: ze kunnen veel zelfstandiger aan het werk dan de jonge leerlingen die meer begeleiding van hun ouders nodig hebben. Tuurlijk: de economie moet ook weer vooruit, dus ouders hebben meer (werk)ruimte nodig. Maar op de lange termijn zijn de gevolgen voor tieners mogelijk nog wel groter.

Kinderen / Jongeren

Op radio, tv en de socials verschijnen berichten dat men zich zorgen maakt over de jeugd; veel depressieve klachten komen op, er worden meer eetstoornissen gemeld, er worden zelfs suïcide meldingen ontvangen. Ik hoor discussies over zorgen die men heeft over jongeren. Ik hoor ze ook van ouders om me heen. Vervolgens gaat de discussie en mogelijke eerste versoepeling van de maatregelen verder over heropening van de basisscholen. Huh? Dat kan ik niet met elkaar rijmen. De zorgen als eetstoornissen gaan meestal niet over jonge kinderen, maar vooral over tieners. En juist zij worden niet genoemd als ‘prioriteit’ bij hervatting van het ‘live’ onderwijs. Laten we deze groep niet vergeten!

Ik denk bijvoorbeeld aan de ‘eerstejaars’: de leerlingen in de brugklas die niet de normale rituelen van het afscheid van de basisschool hebben kunnen ervaren; vaak geen musical, geen afscheidsfeest. Of de eerstejaarsstudenten op het MBO, HBO of universiteit. Zij hebben ook belangrijke rituelen gemist die niet meer in te halen zijn: geen laatste schooldag op het VO, geen examenfeest, geen examenreis, geen centraal schriftelijk examen, geen feestelijke diploma uitreiking met trotse ouder(s) in een grote zaal.  Ze zijn begonnen op een nieuwe school, met een nieuwe studie, met medeleerlingen of -studenten die ze vaak nog nooit allemaal tegelijk ‘live’ hebben gezien. Ze missen vaak de band met de onderwijsinstelling en klas- of studiegenoten en velen twijfelen nu of ze de juiste keuze hebben gemaakt. 

Ik hoor ouders om me heen die hun tiener niet meer herkennen: velen hebben ernstige motivatie problemen. Ligt dat aan een foute school- of studiekeuze, of is dit vooral het gevolg van het online onderwijs? 

Ik zie docenten hard werken om de leerlingen ‘erbij te houden’. Scholen hebben hun best gedaan om de rituelen te vervangen, maar wanneer houdt het op? Wat is het perspectief?